ondergronds

zomaar wat zeggen
in een gloednieuwe tunnel
gegraven onder de spoorlijn door

slechts tijdelijk mag iedereen
er zeggen wat hij wil
maar let wel dat is tijdelijk

daarna zal het strenge regime
van gewogen woorden en ongeschreven wetten
weer onverkort gelden

voor iedereen
ook voor jou, luldebehanger

afdruk

na het uitglijden
toch maar weer opgestaan

ik blijk deelnemer aan een spel
waarvan de regels wegglibberen

maar wat is dat ook dat verlangen
naar vastigheid we zweven met zijn allen

op een vuurbal met ijldunne korst
door een oneindig heelal

zo oneindig dat elke gedachte
er een eigen planeet kan hebben

met vuile jas kijk ik naar de beeldhouwwerken
die tractoren zo groot dat ze niet op de paden

passen met hun gigantische wielen
in de modder hebben achtergelaten

vlak naast mijn eigen afdruk

link

ik leef omdat dat kennelijk kan
maar zeker weten doe ik intussen niks

er was een soep die geest mogelijk maakte
en onbedwingbare drang om taal te gebruiken

maar werkelijk ergens iets doordringend raken
was dan weer in mysteriën gehuld

ik schrijf dit gedicht omdat het kan
zomaar ergens in een hoekje

van dit volgens wetenschappers
steeds verder uitdijende universum

later omdat het kan
kan ieder van ons
per privé raket

zijn gedichten de ruimte in sturen
naar verre sterrenstelsels en planeten

waar wezens intelligenter dan wij
schokschouderend zullen beseffen

dat in dit primitieve gekras
iets ligt verborgen dat

in de realiteit van de immense wijdsheid
van het moleculenduizelende heelal

nog ontbreekt

kataklop

de ochtend trompettert in me
zonlicht klopt op de schouder
dus daar ga ik weer

er is een lekker niks
waar ik doorheen galoppeer

manen golven tintenrijk
stof dwarrelt heerlijk hulpeloos
rond mijn kuiten

een met de wind, een met het stof
terwijl het pad zelf de weg wijst
dat nergens toe leidt

nou ja, naar een graspol
om ruggelings in pure vervoering
eindeloos overheen te rollen